BIR ÜLKE DÜŞÜNÜN!

Bir ülke düşünün…

Toprakları üzerindeki egemenliğin bir kısmını silahlı teröristlere devretmiş.

*

Bir ülke düşünün…

Devletin hâkimiyet, bağımsızlık ve şerefini temsil eden “ay yıldızlı al bayrağı” teröristler tarafından direkten indirilip yerlerde sürüklenirken iktidarı “çıt” bile çıkaramıyormuş.

*

Bir ülke düşünün…

Bağımsızlığı kanla ilan edilmiş toprakları üzerinde silahlı teröristler dilediği gibi yol kesip, kimlik kontrolü yapabiliyormuş.

*

Bir ülke düşünün…

Eşkıya dağdan önce düz ovaya, sonra da kent merkezlerine inip, petrolden pay istemekle kalmayıp, mahkemeler kurup, kaymakam atayıp kendi vergisini kendisi toplayabiliyormuş.

*

Bir ülke düşünün…

Devletin ve milletin güvenliğini sağlayacak olan “karakolların” nereye yapılıp, nereye yapılmayacağına silahlı teröristler karar veriyormuş.

*

Bir ülke düşünün…

Ülkenin Başbakan’ı dağa kaçırılan çocukları kurtarmak için teröristlerin siyasal uzantısı HDP’den yardım istiyor.

*

Bir ülke düşünün…

Şırnak’ta devletin Valisi Hasan İpek, terörist başı Öcalan için; “Takdirle karşılıyorum” diyerek methiyeler yağdırıyor.

*

Bir ülke düşünün…

Yaklaşan Cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesi PKK’ya şirin gözükmek için Devletin Başbakan Yardımcısı Beşir Atalay, “Öcalan’la aynı fikirdeyiz” diyerek bebek katili ile aynı fikri paylaştığını söyleyebiliyor.

*

Bir ülke düşünün…

Teröristler artık gece karanlığında değil, gündüz aydınlığında da Asker, Polis, Milletvekili, İşçi, Çocuk, Doktor, Öğretmen kaçırabiliyor.

*

Bir ülke düşünün…

“Analar ağlamıyor” diyerek, “açılım, çözüm, barış” gibi süslü sözcüklerle göz boyayan hükümet; Ankara, İstanbul, İzmir ve Antalya’da teröristlerin otobüs yakıp memleketin “anasını ağlatmalarına” seyirci kalıyor.

*

Bir ülke düşünün…

Aldatmayı meslek edinmiş fikir DNA’ları bozuk âlim müsveddeleri, binlerce ocağa ateş düşürmüş, on binlerce insanın ölüm emrini vermiş terörist başını “Nobel Barış Ödülüne” aday gösterebiliyor.

*

Özetle;

Bir ülke düşünün…

Terör örgütünün her geçen gün biraz daha mevzi kazanarak güçlendiği bir dönemde, yıllardır “çözüm” diyenlerin bile artık inancını yitirdiği günümüzde ülkemiz her gün biraza daha “çözümsüzlüğe” saplanıyor.